چند وقت پیش در حین مطالعه ی برخی از نوشته های یکی ازدوستان بودم. به جملاتی برخوردم که برایم بسیار آشنا و با معنا بود. تصمیم گرفتم آنها را منتشرکنم.
«پات به کف استخر نمي خوره. شهامت مي کني و زود بالا نمياي، پايين تر ميري، دست و پا مي زني، بازم پايين تر، همه ي حواست به اينه که کي پات به کف استخر مي خوره و يهو مي خوره، انگار برق تو رو گرفته باشه. مست فتح و بشارتي تازه مياي بالا، چشمات برق مي زنه، تو تا ته ته استخر رفتي، به اونهايي که تشويقت کردن تا ته استخر رو لمس کني، به اونهايي که تو نيم متري دست و پا مي زنن، يه جور ديگه نگاه مي کني. حالا توي آب فاتحانه مي رقصي و هنوز خيلي ها شادماني تو رو درک نمي کنن، با ترديد نگاهت مي کنن و تو لبخند رضايتت رو بي هيچ چشم داشتي نثارشون مي کني. از لحظه اي که امنيت سطح آب رو رها مي کني تا ته استخر رو لمس کني، در خلاء هستي. در برزخ، نه در سطح و نه در عمق. در ميانه، پر از ترديد، پر از بيم و اميد. سرگشته اي مسافر، مسافري بي خانه و وقتي تجربه کردي آنچه رو که بي قرارش بودي، مقصد تويي، خانه تويي، آب تويي، همه استخر تويي، سطح تويي، عمق تويي، همه رو ميفهمي، اگر چه کسي تو رو نفهمه. زندگي همون استخره. همه ی روابط ما، همه ی بايدها و نبايدها، قاعده ها، شکستها و پيروزيها در سطح اتفاق ميافته. کمتر کسي هست که شهامت کنه و شناخته ها رو رها کنه، کلمات و معاني رو رها کنه و به دل سکوتي مرموز شيرجه بره. گاهي از سطح فراتر مي ريم، اما سکوت و بي معنايي رو تاب نمياريم و خيلي زود دوباره به سطح بر مي گرديم، گاهي نه تحمل موندن در سطح رو داريم و نه شهامت فراتر رفتن به عمق رو، یه متوسط بیچاره.»
«پات به کف استخر نمي خوره. شهامت مي کني و زود بالا نمياي، پايين تر ميري، دست و پا مي زني، بازم پايين تر، همه ي حواست به اينه که کي پات به کف استخر مي خوره و يهو مي خوره، انگار برق تو رو گرفته باشه. مست فتح و بشارتي تازه مياي بالا، چشمات برق مي زنه، تو تا ته ته استخر رفتي، به اونهايي که تشويقت کردن تا ته استخر رو لمس کني، به اونهايي که تو نيم متري دست و پا مي زنن، يه جور ديگه نگاه مي کني. حالا توي آب فاتحانه مي رقصي و هنوز خيلي ها شادماني تو رو درک نمي کنن، با ترديد نگاهت مي کنن و تو لبخند رضايتت رو بي هيچ چشم داشتي نثارشون مي کني. از لحظه اي که امنيت سطح آب رو رها مي کني تا ته استخر رو لمس کني، در خلاء هستي. در برزخ، نه در سطح و نه در عمق. در ميانه، پر از ترديد، پر از بيم و اميد. سرگشته اي مسافر، مسافري بي خانه و وقتي تجربه کردي آنچه رو که بي قرارش بودي، مقصد تويي، خانه تويي، آب تويي، همه استخر تويي، سطح تويي، عمق تويي، همه رو ميفهمي، اگر چه کسي تو رو نفهمه. زندگي همون استخره. همه ی روابط ما، همه ی بايدها و نبايدها، قاعده ها، شکستها و پيروزيها در سطح اتفاق ميافته. کمتر کسي هست که شهامت کنه و شناخته ها رو رها کنه، کلمات و معاني رو رها کنه و به دل سکوتي مرموز شيرجه بره. گاهي از سطح فراتر مي ريم، اما سکوت و بي معنايي رو تاب نمياريم و خيلي زود دوباره به سطح بر مي گرديم، گاهي نه تحمل موندن در سطح رو داريم و نه شهامت فراتر رفتن به عمق رو، یه متوسط بیچاره.»
در ادامه از دوستانم جدا شدم و دو کودک همراه و راهنمايم شدند. به قول يکي از آنها که خود را دانا تراز ديگري مي دانست بسياري از اهالي روستا بودند که حافظ قرآن بودند و يک پير زن بود که روزي هفت جز از قرآن را مي خواند. از او خواستم مرا تا در منزل وي ببرد تا با او صحبت کنم. تا درب منزل رفتيم پسرک را فرستادم که خبرش کند متاسفانه پير زن در خواب بود. همراه بچه ها به گشت و گذار در روستا پرداختم. در روستا از همه جالب تر خانه هايش بود. خانه هايي با سقف هايي گنبدي شکل، ساخته شده از سنگ و چوب و گل. خانه هايي به قول صادق، توسري خورده با سقف هايي کوتاه که به زحمت به 5/1 متر مي رسيد. برخي خانه ها کاملا مدور بودند، دقيقا مثل يک بشکه اما در ابعاد بزگ تر، برخي شبيه کلاه هايي بود که کابوي ها به سر مي گذارند، برخي ديگر به هيچ چيز شبيه نبود جز خودشان، برخي ديگر به همه چيز شبيه بود الا خانه. خانه هايي که پنجره هايي به اندازه کف دست داشت. در هايي که هرگز نمي شد به صورت افقي از آنها وارد خانه شد. به گفته يکي از بچه ها دليل اينکه اين همه در ها و پنجره ها و حتي خانه ها را کوچک درست کرده اند، سرماي شديدي است که در زمستان در اين منطقه حاکم است. البته قدري هم به قد و قواره کوتاهشان بر مي گردد. خانه هايي که متناسب با شرايط محيطي و جسماني ساکنان اشکال مختلفي به خود گرفته بود. من اطلاعات چنداني از معماري ندارم، اما مطمئنم که نحوه ساخت و سازشان منحصر به فرد و بسيار جالب است و مي تواند به عنوان يک اثر حتي جهاني ثبت گردد. اما متاسفانه اين خانه ها در حال تخريب بودند. 
روستا مي شد برج را ديد. حتما در گذشته کاراييهايي داشته. من که غرق زيبايي هاي روستا شده بودم دوستانم را گم کردم و از پسر همراهم خواستم که مرا به سمت قنات ببرد. چون از همان اول ورودمان به روستا قرارمان با دوستان بر اين شد که به سمت قنات برويم و در آنجا قدري استراحت کنيم. اما پسرک که حسابي حاليش بود من به او نياز دارم، مثل يه مال خر با من معامله کرد و در قبال مبلغي راضي شد مرا به سمت چشمه ببرد (البته من راضي بودم). قنات حدود پانصد متر خارج از روستا بود. در راه قنات همان اتفاقي که اول روستا برايم افتاد دوباره تکرار شد. اما با دو تفاوت.1) اين يکي در آخر روستا بود.2) اين يکي پير مردي بود و خواسته يا ناخواسته پسرش به يک خربزه محلي مهمانم کرد. نرسيده به قنات اجرت پسرک را دادم و ادامه راه را خودم رفتم. به چشمه که رسيدم نهار را با اتفاقات عجيب و غريبي که اطرافم افتاد 
خوردم. پس از گرفتن چند عکس با بچه هاي روستا و سين جيمشان درمورد رسم و رسومات روستا آماده برگشت شديم. در راه بازگشت که از روستا مي گذشتيم، بچه هايي را ديديم که براي فروختن جنسي دوان دوان به سمت ما مي آمدند. يکي با خودش فسيل حلزون داشت ديگري سنگي به شکل ... خلاصه هرکسي چيزي آورده بود که بفروشد. در آن لحظه بي اختيار به اين فکر افتادم که دنيا در نظر اين بچه ها چگونه است؟ من چيستم در نظر اين بچه ها؟ در همين افکار بودم که يکي از بچه ها مرا به خودم آورد و از سر راه موتور سوار کنار رفتم. روستاييان و مخصوصا بچه وقتي با ما برخورد مي کردند سر زبانشان اين کلمه بود «منه پول»، که من ترجيح دادم نفهمم چه مي گويند.
هنگامي که داشتيم با بچه ها خداحافظي مي کرديم و رفتنمان مسجل شد، آنقدر به ما آويزان شدند و منه پول را گفتند که مجبور شديم مثل شخصيت داستان کدو غلغله زن دروغ بگوييم تا در برويم. در راه برگشت سوار ماشين که بودم به اين فکر افتادم آيا اين روستا قبل از اينکه با دنياي مدرن تماسي داشته باشد اينگونه مردمان و بچه هاي گدا صفتي بار آورده و داشته؟ آيا قبل از اين زندگي در اينجا جريان نداشته؟ آيا روستا هاي اطراف ماخونيک اينطوري هستند؟ نمي دانم شايد. فقط مي دانم جواب سوالاتي که در حين آمدن در ذهنم بود چيست. مردماني با ذخاير طبيعي فراوان گدا صفت بار آمده بودند. و تصورشان از دولت يا دولتمردان چيز يا کسي است که صدقه مي دهد. وقتي با درخواستهاي مکررشان مواجه مي شوي نوعي تعارض به سراغت مي آيد. در اينطور مواقع مرز بين نياز، تحميق و عادت، گم مي شود و نمي داني چطور برخوردکني و به درخواستهايشان چه پاسخي بدهي و راهي جز سکوتي همراه با شرم و خشم نداري. در افکار خودم غوطه ور بودم که راننده يمان هي رشته افکارم را پاره مي کرد. وي که تازه موفق شده بود 4 تن از اعضاي خانواده اش را در يک صانحه رانندگي از قيد حيات برهاند و هنوز آثار اين حادثه بر چهره اش نمايان بود، هنوز توبه نکرده بود. آخر سر مجبورم کرد ياد آوري کنم که تو بايد از اتفاقي که برايت افتاده درس بگيري و ..... اصلا انگار فرهنگ رانندگي در بيرجند درست بشو نيست. سرم را به شيشه ماشين چسبانده بودم و ذهنم مشغول بود که باران مرا با خود به روياهايم برد. 
شکوهي در سال 1305شمسى در شهر خوسف از توابع شهرستان بيرجند متولد شد. وي پس از گذراندن دوره دانشسراى مقدماتى , در بيرجند به حرفه معلمي پرداخت. شکوهي سال 1311 به مدرسه اي در خوسف، محل تولدش مي رود. مدرسه اي که به نام عارف و شاعر معروف، ابن حسام خوسفي نام گرفته بود. او از خاطرات دوران کودکي و مدرسه، تصاوير واضحي را به ياد مي آورد: بعد از اينکه از کلاس چهارم دبستان فارغ التحصيل شدم، مرتباً مي رفتم به مدرسه و در همان فضا مي گشتم يا در کلاس ها مي نشستم، چون مثل بقيه بچه ها بازي نمي کردم، اصلاً بازي بلد نبودم. 2 سال باقي مانده آموزش ابتدايي را در دبستانهاي تدين و مدرسه ضميمه دانشسراي مقدماتي گذراندم. در اين مدرسه سطوح ابتدايي و متوسطه مثل ديگر مدارس وجود داشت و از پايان کلاس سوم دبيرستان يعني پس از 9 سال تحصيل، 6 سال ابتدايي و 3 سال متوسطه، دانش آموز مي توانست در دانشسراي مقدماتي تحصيلات خود را انجام دهد تا براي آموزگاري در مدارس ابتدايي شهر و روستا آماده شود.
